ΠΕΡΠΑΤΗΣΑ - ποίημα

ΠΕΡΠΑΤΗΣΑ

Περπάτησα σε δρόμους σκοτεινούς
Και όμως παραδόξως έβλεπα
Γιατί φώτιζε τα αστέρι, που έχω στην ψυχή
Εκείνο που έχει τη μορφή σου

Περπάτησα μες την παγωνιά
Αλλά δεν μπόρεσε να μ αγγίξει
Γιατί η φωτιά που έχω στην καρδιά, καίει
Και η φλόγα της, έχει τη μορφή σου

Περπάτησα σε χρόνους χαλεπούς
Με ρούχα από κουρέλια καμωμένα
Αλλά ένοιωθα σαν αρχοντόπουλο
Γιατί κουβάλαγα εσένα

Περπάτησα σ αμπέλια ώριμα
Μάζεψα το νέκταρ του καρπού τους
Ήπια κι αναλογίστηκα
Το νέκταρ των φιλιών σου

Περπάτησα, περπατώ
Και θα περπατώ, όσο εσύ υπάρχεις
Παντού και πάντα θα σ αναζητώ
Και όλα θα έχουν τη μορφή σου

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 16/12/2010