ΠΟΙΗΣΗ - ΟΝΕΙΡΑ 20/01/1967

ΟΝΕΙΡΑ Όνειρα. Πόθοι βαθειά θαμμένοι. Έρχονται να διώξουν τη γαλήνη. Σκίτσα συγκεχυμένα. Μορφές λησμονημένες.        Όσα αποτιθεμένα, φορτώνουν τις ψυχές. Όνειρα. Κόσμος της φαντασίας Γεμάτος ψέμα και αλήθεια. Το μόνο μέρος ελευθερίας Απαλλαγμένο από ντροπή. Ένα κορίτσι, μέσα στη πλατεία Το βιάζουν δύο εραστές. Ο γέρος τρέχει στο Μαραθώνιο Και φτάνει πρώτος από τους νιους. Ο δούλος γίνεται τρανός αφέντης Ο άσχημος πολύ ωραίος. Ο νέος παίρνει στην αγκαλιά του Μιας ώριμης γυναίκας το κορμί. Αγάπη πούφυγε, ξαναγυρίζει Χείλη που χώρισαν ξανανταμώνουν Χέρια απλώνονται και αγκαλιάζουν Στιγμές αξέχαστες ξαναπερνούν Όνειρα. Της νύχτας διαβάτες , φεύγουν σαν τις σκιές Γλυκαίνουν στο πέρασμα τους Ή βασανίζουνε τις ψυχές. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 20/1/1967

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=135138

467 ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ 21/09/2017